آه! چه زیباست که اینده از آن من است که در انتظار شیرین مهدیم، که همین نزدیکی ها ـ اگر خدا بخواهد ـ السلام علیک یا مولا یا حجة بن الحسن»، ورد زبانم خواهد شد.
و باز هم من منتظر، هماره ندبه می خوانم و هی اشک می ریزم.
کجاست آن که دعای خلق پریشان و معطر را اجابت کند؟
دیده انتظار را دام امید کرده ام
جمعه به جمعه در پی ات موی سپید کرده ام
خیل خیال روی تو می رسد و نمی رسی
در طلب تو صد شفق روز، شهید کرده ام
هماره ندبه می خوانم و اشک می ریزم. «این صاحبُ یوم الفتح و ناشر رایه الهدی» «کجاست صاحب روز فتح و برافرازنده پرچم هدایت در جهان «این مؤلف الصلاح و الرضا» کجاست آن مصلح امور عالم، که پریشانی های خلق را اصلاح و دل او را خشنود می سازد». آقا! هر روز خورشید را به دیده میهمان می کنم و باز ستاره و خورشید و ستاره و...
آقاجان! سری به سجده و هزاران قفل بسته بر ضریح بزن. هر عصر جمعه شمعی کنار امام زاده ای، تکرار، تکرار، تکرار.
نه! گله نمی کنم آقا.
اگر نبود انتظار تو، چقدر غم فراوان بود! خش خش خشنِ خشونت، گوش هامان را کر کرده است و می آزاردمان.
ناقوس بلند «من»، سایه گاه گاه خود را بر جهان بی تو گسترانیده و پنجه های گلوگیر و پر وحشت، نزدیک است بازدم را از یاد زمانه محو کند.
متأسفم برای چشم هایم که چقدر سیاه بختند و چقدر نالایق! که حتّی برای یک لحظه، تصویر زیبای تو را قاب نکردند!
متأسفم برای دستانم که برای یک لحظه، عطر حضور تو را لمس نکردند!
متأسفم برای گوش هایم که هر صدایی را شنیده اند و صوت دل انگیز تو را نشنیدند!
