امید بی پناهان

ای اله
ای امید دلهای بی پناه
گناهانم بی شمار
سر بر دیوار
در غروبی چنین دلگیر
امیدوار طلوع
روشنم کن
جاری چون رود
.....آه


راستی خورشید در چشمانم خانه کرده است

صدای هق هق

 صدای هق هق از کجاست؟

     کیست که گریه می کند؟

                    می شنوی؟

   به گوش من چه می رسد؟

                    چه دیده ام؟

                       شنیده ام؟  

          خدای من کجا روم؟

              امید من

                   پناه من 

                     خدای من

                         خدای من

لیلای من

آنقدر چشمانش بهاری بود که متوجه آمدن پاییز نشدم

با دیدنت قلبم دچار چنان تپشی می شد که مرکز لرزه نگاری به اشتباه می افتاد

چه زود دیر می شود لیلای من

اما همچنان نبض نفسهایم با طنین قدمهایت یکی است

لیلای لیالی تنهایی من

شرم

 لیلا 

     بار گناه

            نبخشی

                    شرمنده

                            ببخشی

                                     شرمنده ترم

گناه

      قلم عفو

               امَّا خاطرش

                          شرمندگی

                               شرمندگی

                                        شرمندگی

                                                     .....  

شوق دیدار

لیلای من از شوق دیدارت اشک هایم مانند سوارانی ماهر از پیست زیر چشم شروع می کنند و با مهارت از روی گونه ها می پرند و در کنار لبها از خط پایان میگذرند .

.به امید بوسیدن دوباره لبهایت فیتیله نگاهم را پایین میکشم و میخوابم تا شاید در خواب لب بر لبانت گذارم

        آخر نشد که با تو لب از باده تر کنم

                                                             راز دراز عشق به می مختصر کنم    

چگیده گزیده سید اهل قلم

در دانشگاه معماری خوانده؛قبل از انقلاب در حیطه ادبیات قلم زده و بعد به قول خودش به یکباره نوشته هایش رادر گونی کرده و سوزانده و ااز سال 58 وارد کار جهاد سازندگی شده و بعد دوربین دستش گرفته  و متفاوت از اموخته های دانشگاهی اش؛فیلم ساخته است.

این خلاصه ترین توصیفی است که میتوان از زندگی شهید آوینی داشت

سید اهل قلم

آن صورت ازلی را چه کسی بر این لوح قدیم نقش کرده بود؟ می دیدیم که چشمانش فانی است ، اما نگاهش باقی، می دیدیم که لبانش فانی است ، اما کلامش با قی. چشمانش منزل عنایتی ازلی و دهانش معبر فیضی ازلی و دستانش... چه بگویم ؟ کاش گوش نامحرمان نمی شنید .

دیدیم که می شناسیمش ،از آن جاذبه ای که بالها را بسوی او می گشود ،از آن قبای اشک که بر اندامش دوخته بود، از آنکه می سوخت و با اشک از چشمان خویش فرو میریخت و فانی می شد در نوری سرمدی ، همان نوری که مبدآ ازلی ادم و عالم است و مقصد ابدی آن. آب میگذرد، اما این نقش سرمدی فراتر از گذشتن بر نشسته است . چشمانش بسته شد،اما نگاهش باقی ماند ، دهانش بسته شد ،اما کلامش باقی ماند.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد

غزل قطعه قطعه

نشانی ات را گم کردم

از مادرت پرسیدم

گفت:قطعه 62,ردیف اول

.آمدم

 یادم امد میگفتی:قطعه همان غزل است اگر سر نداشته باشد

تو هم غزل بودی قطعه قطعه