شتاب کن!

سحر فرصت خوبی است در آسمانش واژه‌های دعای فرج را بکاریم
و
با چشمهایمان آب‌شان بدهیم تا
قد بکشند الی الله
چشمها روزه که می‌گیرند زلال می‌شوند و بی قرار،
بی قرارتر از همه جمعه‌ها
و
در این روزه‌داری
تو بیشتر از همیشه از ذهن ما عبور می‌کنی
مخصوصا پیش از افطار که دلهره نبودن تو بر جانمان می‌نشیند.
بیش از این نخواه که گدازه‌های فراق لحظه‌هایمان را بسوزاند،
پشت پنجره‌های روشن سحر، یک دنیا چشم برای آمدنت دعا می‌کند
شتاب کن!

من هم آمدم!

من هم آمدم!

می دانم دیر است؛ اما آمدم...

 آمدم تا بگویم شکوه هایم را، عشق ها و ناله هایم را

هر چند هنوز از گرد راه نیامده خسته ام! خسته این مردمان، این بی محبتی ها، این عصر نیرنگ، این قرن بی مهری، این عصر یخ و دود و آهن! که درو شده اند آن پرچین های صفا و مهربانی و محبت آدمیان. همه با هم غریبه شده ایم و همگی به تکرار زندگی، گرفتار و سرگردان. نه ساقی ای که ما را می طهور دهد از برای معبود و نه مستی که منتظر دیدار مقصود باشد.
ای رفیقان! پس نازک خیالی ها چه شد؟ چشم انتظاری ها چه شد؟ چرا گرفتاریم به این دغدغه های کاذب؟ چرا دل خوشیم به سراب دنیای فانی؟ می دانم که شما هم می دانید باید از نو شروع کنیم و چشم ها را بشوییم برای درکِ درک کردنی ها. با این دل تنگ می گویم: اقیانوس را نتوان در پیاله ای ریخت. یاران! ما باید در پی انفجار نور باشیم و با سخاوت به یکدیگر، آفتاب را هدیه کنیم.

سلام

بعد از 60 روز دوری از خانواده ،شهر ، مردم، دلبستگی هایم

بعد از 60 روز دوری از دروغ ، غیبت ،ریا ،نگاه به نامحرم

بعد از 60 روز دعا ،نماز ،همنشینی با شهید گمنام ،تامل در خود

بعد از 60 روز دوره مقدس رزم مقدماتی سربازی از پادگان امام رضا(علیه السلام) شهر کازرون آمدم

یادت بخیر...

یاد طلائیه بخیر!! حس میکردم همه رفته گانم آنجا بودند، طلائیه ، طلائــــــــــــــــــــیه بود. همه چیزش طلا بود: سنگ، خاک، آب ، همه چیزش. 

میتونید با کلیک روی عکس،با کیفیت بهتر ببینید.

ستاره ی سهیل

دوباره دلم ستاره می شمارد, ماه را می نگرد, گلهای باغچه را می بوید و می پرسد: « چرا دردهایم را درمانی, چشمهایم را بارانی و قلب شکسته ام را مهربانی نیست ؟
مگر نه این که آمدنت گلهای یاس و اطلسی را برای ما به ارمغان می آورد؟
مگر نه این که نگاه نازنینت ناب ترین لحظه ها را نصیب دل شکسته ی ما می کند؟
مگر نه این که دست شفابخشت تمام گریه ها را می خنداند؟
پس چرا نمی آیی؟
چرا عمریست ما را در حسرت یک لحظه دیدار جمال دلربایت گذارده ای؟
اصلاً ای که خودت گفتی روزی خواهی آمد و آن روز تمام قناری ها آواز می خوانند، تمام غنچه ها می شکفند و تمام چشم ها از شوق بارانی می شوند!
پس چرا نگفتی نخوانده طالبت می شوم، ندیده عاشقت می شوم و نیامده دلتنگ نبودنت؟ »
ای آقای ندیده ام!
تو تمام اشتیاق کُمیل من، تمام گریه های ندبه ی من و تمام دلتنگیه ای سَمات من هستی.
پس بیش از این ما را چشم انتظار و بی قرار مخواه و با آمدنت نور صفا و صداقت و صمیمیت بر دلهای تاریک عالمیان بتابان.

 امشب به جنون کشیده میلم برگرد

ای جاری ندبه در کمیلم برگرد

بی تو شب تاریک مرا نوری نیست

برگرد ستاره ی سهیلم برگرد

آسوده بخواب....

دیگر سرهای روی نی سایبانت نیستند

آسوده بخواب...

شاهرگش را میزنم...

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله:

آیا شما را از چیزى خبر ندهم که اگر به آن عمل کنید، شیطان از شما دور شود، چندان که مشرق از مغرب دور است؟ عرض کردند: بله. فرمودند:

روزه روى شیطان را سیاه مى کند

صدقه پشت او را مى‏ شکند

دوست داشتن براى خدا و همیارى در کار نیک، ریشه او را می کند

و استغفار شاهرگش را مى ‏زند.

سلام ای اسطوره صبر!

سلام

سلام، سنگ صبور  !

سلام ای اسطوره صبر!

سلام، ای کوه بردباری !

کوهها ،چون گدایانی خیزان ،به امید اندکی از این همه شکیبایی بیتاب شده اند و دریاها پیش پای اقیانوس صبرت حقیر. 

سلام، ای که نامت اسم اعظم صبراست! صبر هم شرمنده ی توست که نمیتواند عظمت کارت را بیان کند.

سلام بر تو که «داغ» ،«زخم» و«فراق» عزیزانت را نِگَریستی و نَگریستی، که مبادا احساس خویش را به وظیفه الهی ترجیح داده باشی!

درود بر تو و لحظه هایی که تو در امتحان الهی قبول شدی!

درود بر کربلا، درود بر شهادت و درود بر تو که آموختۀ مکتب زینب(س)ای.

اگر آن چراغ صبر و شکیبایی ات روشن گر ره نبود، امروز کودکان،نوجوانان و جوانانمان چگونه می دانستند

ایستادن را . نشکستن و خم به ابرو نیاوردن را. از عزیز، مشتی خاک دیدن و تفسیری جز «ما رأیت الا الجمیل» .

نداشتن را ...

----------

به بهانه تشییع 5 شهید که از زندانهای رژیم بعث وارد وطن شدند(2نفر بانام و 3 نفر گمنام)

عاشقانه هایم برای تو ...

گفتند برای تو عاشقانه ننویسیم حیف است کم است
برای تو آری اما برای من؟
عاشقانه هایم تنها برای توست
برای تو کم است از تو سرودن برای من اما همه چیز است
ای تنها بهانه ی ماندن! ای تنها رابط میان ما و آسمان! نیامدی این جمعه هم ...
نیامدی صاحبم امامم آقای من مولا....
نیامدی...

وسوسه!!!

من از تو نمی نویسم !..
تو ...
خودت در واژه ها می نشینی ..!
خودت قلم را وسوسه می کنی !!

 و قلم بیدار می شود !!

در سراشیبی میروم...

در سراشیبی

که نامش زندگی است

با همه ی بیگانگی ها راه می روم و در سکوت سد و غمگین زمان بی هدف بی یار و یاور می روم

من می روم تا بلکه در دشتی بزرگ آنچه را که گم کرده ام باز یابم.