لیلای من

آنقدر چشمانش بهاری بود که متوجه آمدن پاییز نشدم

با دیدنت قلبم دچار چنان تپشی می شد که مرکز لرزه نگاری به اشتباه می افتاد

چه زود دیر می شود لیلای من

اما همچنان نبض نفسهایم با طنین قدمهایت یکی است

لیلای لیالی تنهایی من

شرم

 لیلا 

     بار گناه

            نبخشی

                    شرمنده

                            ببخشی

                                     شرمنده ترم

گناه

      قلم عفو

               امَّا خاطرش

                          شرمندگی

                               شرمندگی

                                        شرمندگی

                                                     .....  

شوق دیدار

لیلای من از شوق دیدارت اشک هایم مانند سوارانی ماهر از پیست زیر چشم شروع می کنند و با مهارت از روی گونه ها می پرند و در کنار لبها از خط پایان میگذرند .

.به امید بوسیدن دوباره لبهایت فیتیله نگاهم را پایین میکشم و میخوابم تا شاید در خواب لب بر لبانت گذارم

        آخر نشد که با تو لب از باده تر کنم

                                                             راز دراز عشق به می مختصر کنم