سلام!!!

سلام دادیم؛
تنها برای این که سلامی داده باشیم.
غبار عادت نشسته بر روی این سلام‌ها
و برای غبارزدایی، همتی نیست در وجودمان و تا اندوختن همت باید صبور بود.
باید بر میزان همت‌مان بیفزاییم و پیش از آن که آستین همت را مردانه بالا بزنیم،
باید به معرفت دست یابیم.
معرفتی که همه جا و همه وقت، راه گشاست و ما را از گمراهی دور می‌دارد.
اگر در پس سلام‌های‌مان، معرفت بود، می‌شنیدیم پاسخ تک‌تک سلام‌های‌مان را .
سلام!
سلام بر تو که نگران مایی و این نگرانی، تو را می‌آزارد. 
سلام بر تو که ایستاده‌ای بر سر راه حقیقت و نشان می‌دهی قله‌های کمال را.
سلام بر تو،
تویی که نمی‌خواهی توشه‌های‌مان خالی باشد
و نگاه‌مان، حسرت بار،
و دست‌های‌مان لرزان باشد
و اندیشه‌های‌مان منحرف،
تویی که راه را برای اهریمن¬های خرد و کلان سد کرده‌ای،
تا چنگ نزنند به جان بیداران و آگاهان.
و باز هم سلام!