غیبت‏یا غفلت

بلای جانسوز عصر ما غیبت نیست، غفلت است حال و روز شیعه در این عصر، از دو وجه بیرون نیست. یا معصوم خاتم را، امام را و ولی‏الله اعظم را محبوب و مقصود و مقتدای خویش می‏داند یا سر بر آستان محبوب و مقتدایی دیگر می‏ساید. 

شیعه اگر گمان کند که حبیب و طبیب و نجات‏بخشی جز او در عالم هست، راه به خطا برده است و پا از صراط مستقیم تشیع بیرون نهاده است.
شیعه اگر در حضور آب، دل به سراب می‏سپارد، چگونه نام خود را شیعه می‏گذارد؟ شیعه بهتر از هر کس می‏فهمد که من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة‏الجاهلیه. «هرکه بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است. »
شیعه بهتر از هر کس می‏فهمد که میزان و معیار محبت، امام است و هر محبتی در راستای محبت امام، معنا می‏شود.
و اگر مدعی است که مرید آن قطب عالم است، محب آن ولی‏الله‏الاعظم است، عاشق آن حجت‏خاتم است، این حال و روز با عشق، سر سازگاری ندارد.
کدام عاشقی بی یاد معشوق، زیستن می‏تواند؟
کدام عاشقی، یک لحظه بی‏خاطره معشوق سر می‏کند؟
کدام عاشقی هر ازگاه به یاد معشوق می‏افتد و محبوب را در ردیف دیگر امور روزمره خویش می‏بیند؟
کدام عاشق هجران‏کشیده‏ای خورد و خوراک و خواب و لذت می‏فهمد؟
این ننگ و عار برای عاشق نیست که از معشوق بشنود که ما تو را از یاد نمی‏بریم و مراعات تو را فرو نمی‏گذاریم و او... و او بی‏اشتیاق زیارت معشوق سر کند و یاد او را فروبگذارد؟
این اوج بی‏معرفتی محب نیست که بداند و بشنود که محبوب به شادمانی او شاد می‏شود، با اندوه او غمگین می‏گردد، مریضی‏اش محبوب را بیمار می‏کند، هرگاه دست‏به دعا بردارد، محبوب آمین می‏گوید و آن زمان که سکوت کند، محبوب، برایش و به جایش دعا می‏کند و او سر از پای نشناسد و قالب‏تهی نکند؟
آری بلای جانسوز عصر ما غفلت است، غیبت نیست.
و غیبته منا.
او غایب نیست، پرده بر چشمهای ماست.
چه کس صادقانه دست‏به دعا برآورده است، مخلصانه امام خویش را طلب کرده است، و پاسخ نگرفته است؟
برخی امام را طلب می‏کنند و دیگران را هم. اینان تا آن زمان که چشم به ابواب چند گانه دارند، دستشان به دامان امام نمی‏رسد.
بعضی امام را طلب می‏کنند اما نه به خاطر امام که برای وصول به حاجات خویش.
می‏بینی که امام را صدا می‏کند - با تضرعی جانسوز و جگرخراش - اما آنچه می‏طلبد، دیدار حیات‏بخش امام نیست، حل مشکلات و وصول به حاجات خویش است. این سخن نه بدان معناست که در تلاطم مشکلات، به سراغ امام نباید رفت و قضاء حوائح و استجابت دعا و رفع موانع را از او نباید خواست. بلکه به عکس، همه چیز از نزول باران، تا شفای بیماران را از امام باید طلب کرد که تقدیر و مشیت همه چیز در عالم به دست اوست و هیچ کار، بی‏اشارت مژگان او به سرانجام نمی‏رسد.
سخن این است که شوق دیدار امام چیزی است و عریضه و عرضه حاجات دنیوی، چیز دیگر.
سخن این است که ساقی این بارگاه، به ظرفیت و جام همت مهمان می‏نگرد، محبوب، به ظرفیت دل محب نگاه می‏کند. ان‏القلوب ادعیه و خیرها ادعاها.
یکی به هوای بهشت در مصیبت‏حسین (علیه السلام) اشک می‏ریزد.
یکی در مجلس حسین (علیه السلام)، بر مصیبت‏خویش می‏گرید.
و یکی را معرفت‏حسین و معرفت‏به مصیبت‏حسین (علیه السلام) می‏گریاند.
هرکس به قدر جام معرفت‏خویش، از دستهای امام نوش می‏کند.
امام دست‏نیافتنی نیست، دستهای ما بسته است.
امام در پرده غیبت نیست، پرده بر چشمهای ماست.
و آنچه ما را از زیارت امام محروم می‏کند، غیبت امام نیست، غفلت ماست.