با من مهربان باش...

آه ای انتظار، ای درد بی‌درمان روزگار! با من مهربان باش... با من که در هیچ لحظه زندگی بی‌تو نبوده‌ام و اندوه تو را شانه خالی نکرده‌ام؛ با من که گلایه‌ای از بی‌نهایتِ تو ندارم. با من سخن بگو و روزهای خوبِ نیامده را بر من تأکید کن. بغضم را بشکن... آغوشت را بگشا... اشک‌هایم را پاک کن... و شانه‌های متلاطم و گریه بر دوشم را تسلا باش.
آه ای انتظار! دستی بر سرِ چشم به راهی‌ام بکش تا صبور بمانم. آه ای انتظار! چه سخت است دچار تو بودن...